Vushtrria konsiderohet të jetë Viciana antike, e përmendur në "Tabelën Peutengeriana", tabelë kjo që ruhet në një roletë pergameni në bibliotekën e Konrad Peutingerit në Vjenë. Vushtrria është një ndër qytetet më të lashta të Kosovës, e cila në periudhën romake përmendet si qendër tregtare me emrin Vicianum, ndërsa për një kohë është njohur me emrin Vuçitërn. Shtrihet në pjesën veriore të Fushës së Kosovës, ndërkaq Komuna e Vushtrrisë, në veri kufizohet me Komunën e Mitrovicës, në lindje me Komunën e Podujevës, në jug me Komunën e Obiliqit, në jug-perëndim me ate të Drenasit dhe në perëndim me Komunën e Skënderajt. Komuna e Vushtrrisë ka 66 fshatra dhe rreth 70.000 banorë. Për zhvillimin hapësinor të Vushtrrisë ka shumë gojëdhëna, në mesin e tyre ka qarkulluar më së shumti në popull, gojëdhëna se: “Vushtrria është shtrirë deri në Trepçë”, ku thuhet se macja ka ecur prej Vushtrrisë deri në Trepçë, nëpër pullazet e shtëpive pa zbritur fare në tokë. Kjo gojëdhënë, e ka edhe një bazë materiale, sepse prej Vushtrrisë me radhë, fshatrave, e deri në Trepçë egzistojnë gërmadha arkeologjike. Vushtrria përjetoi pushtimin Romak, atë Bizantin, e pushtimi i saj nga Serbia ndodhi në vitin 1180, ndërsa më 1454 u pushtua nga Osmanët. Gjatë shek XV-XVIII, ajo, si qendër administrative dhe si qendër e sanxhakut u zhvillua e u zgjerua duke u bërë qytet kryesor në rrafshin e Kosovës. Në korrik të vitit 1912 kryengritësit shqiptarë e çliruan Vushtrrinë nga Osmanlinjtë, ndërkaq po në të njëjtin vit depërtuan pushtuesit serbë, të cilët e okupuan Vushtrrinë dhe me disa ndërprerje edhe nga pushtuesë të tjerë e mbajtën deri në vitin 1999. Udhëpërshkruesi i njohur Evlia Çelebiu, i cili e vizitoi Kosovën në vitin 1661, e përmend Vuçitërnën (Vushtrrinë) si qendër të Sanxhakut dhe thotë se ajo me kadillëqet e veta: Prishtinën dhe Novobërdën, është në kuadrin e Begler-Begllëkut të Rumelisë. Ai e përshkruan Vuçitërnën si qytet të njohur pasanikësh dhe bejlerësh, me shumë hane dhe oda për pritjen e miqëve dhe mysafirëve. Sipas këtij udhëpërshkrimi, në këtë kohë Vuçitërna ka patur 2000 shtëpi. Ndërkaq Ami Bue – udhëpërshkrues, në vitin 1838, jep të dhëna për familjen shqiptare të Gjinollëve, e ardhur këtu në shek XVIII, të cilët e sundonin këtë qytet. Ushtrimin e pushtetit mbi këtë qytet, pas Gjinollëve (1850) e ushtruan mydirët (drejtorët) e më vonë kajmekamët (që ishin kryetar rrethi).
Gjithnjë sipas Evlia Çelebiut, Vushtrria në periudhën austriake pësoi një rënie të gjithëmbarshme në zhvillim, me pasoja të zhvendosjes mekanike të popullsisë (emigrim) dhe parametra ekonomik. Rezultat i zhvillimit shoqëror-ekonomik gjatë historisë është dhe gjendja faktike me monumente të trashëgimisë materiale kulturore. Në këtë kontekst përmendim: Kalanë e qytetit, Urën e Vjetër të Gurit, Hamamin, Xhamiat, Kishat, Kullat, shtëpitë e vjetra me arkitekturë tradicionale, cezmet, rrugët me kalldërme, varrezat e vjetra, etj.